kung bakit wala akong abó sa noo

abó akong inayawan na ng ningas kamakailan lang.

madalas kahawak-kamay ko ang hangin.

noong una’y, siya ang nagpapaningas ng aking mga baga.
nang lumao’y, siya rin ang umihip sa mga ito hanggang sa lubayan na ako ng kanilang ningas.

abó akong pilit yumayakap sa hangin kahit na madalas ako nitong tangayin sa kawalan.
kasama ko ang hanging dumadampi sa ice cream na tinitinda sa kalye, kasama ko ang hangin na sumasawsaw sa starbucks coffee sa ortigas, kasama ko ang hangin na sumisilip sa loob ng mga balota tuwing eleksyon, kasama ko ang hangin na naglalakbay sa maitim na baga ng traffic enforcer sa crossing, kasama ko ang hangin sa pakikipag-ilagan sa mga bacteria ng plema ng taong may tb, kasama ko ang hangin sa pagligo, sa pagkain, sa panonood ng sine, at sa kung saan-saan pang lugar; subalit di ko kasama ang hangin sa pagbubuo ng apoy ng aking mga pangarap.

alam kong nakapagdesisyon na ang hanging nakilala ko. pilit niya akong isasama sa mga paglalakbay niya, subalit sigurado akong di na niya ako muling hihipan upang magbaga at magningas.
mula noo’y abó na lang akong kuntento sa mundo.

abó akong madalas apakan, langhapin, gawing kasangkapan, at pinapahid kung saan-saan.
ang mga abóng nilalagay sa noo ay tanda na ang mga bahagi kong naiiwan sa bawat taong nakakasalamuha ko ay nahihipan ng hangin, nahuhugasan ng tubig at napupunasan ng kamay.

sawa na akong matapakan, laghapin, at maipahid lang kung saan-saan.
hindi tamang umasa na lang sa ihip ng hangin para muling magningas.