2886

ikaw si 2886.
nakasuot ka ng beatles inspired na polo shirt mula sa artwork na tinernuhan mo ng kupas na maong mong pantalon.
naka-rubber shoes kang puti na medyo nangutim na sa alikabok at putik.
naglagay ka ng gel para maayos ang makapal mong buhok.

3 oras, 24 minuto at 15 segundo kayong pumila ng bespren mong babae sa labas ng sm.
maka-ilang ulit ka ring nagdalawang isip kung tutuloy ka ba o hindi.
ang matinding init ng katanghalian at haba ng pila ang ilang mga bagay na nakapagpahina ng loob mo.
dagdag pa ang paulit-ulit na kwento ng babaeng mahilig mag-retouch sa unahan mo, na kailangan daw magsayaw dahil may talent portion daw.

patay na! anong gagawin mo?

naisip mo biglang hindi ka pala marunong sumayaw.
pagkanta na lang. ayos naman boses mo.
naisip mo ring manggaya na lang ng boses. pwede namang talent yun.
sinubukan mong kumalma pero hindi maitago sa iyong mukha ang kaba.
siyempre, first time mo ‘to.

nang umusad ang pila, mas lalong bumilis ang kabog ng iyong dibdib,
sabi mo parang nung naholdap ka sa may fairview.
pero hindi. ibang klaseng kabog ito. hindi mo maipaliwanag.
kinakabahan ka dahil umuusad na ang pila.

kanya-kanyang ayos na ang mga tao sa paligid.
kanya-kanyang retouch.
kanya-kanyang pagpa-practice ng kanilang mga gagawin at sasabihin.

napaisip ka na naman kung ano nga ba ang gagawin mo.
pero kinumbinsi mo ang sarili mo na magiging ok ang lahat.
kapusin ka man sa itsura, may ibubuga ka naman sa maraming paraan.
nag-angas ka ng asta pero kinakabahan ka pa rin.

mabilis na umusad ang pila papalapit sa stage.
maliwanag ang ilaw.
may nakapuwestong camera sa harap na akala mo isa sa mga judges na pipili sa mga kalahok.
tinawag ang batch ng linya niyo.
nasabi mo sa sarili mo: sa wakas, pagkatapos ng init at ng pagkangawit, eto na.

mga 30 segundo lang kayong nakatayo sa harapan pero isang araw ang katumbas noon sa’yo.
isang araw na pinapiyestahan ng maraming mga usyosero’t usyosera ang iyong pagkatao.
sinuri ka na akala mo naka x-ray vision goggles sila.
pakiramdam mo, isang araw kang hinubaran ng tingin ni laurenti dyogi at ng kanyang mga alagad. pakiramdam mo, ikaw ang araw, silang lahat ang planeta.
puro ka kasi pakiramdam, hindi mo napakiramdaman ang itsura mo sa harap.

mabilis lang natapos ang isang araw na yun para sa’yo.
mabilis na tinapos ng salitang thank you.
napili pala nina ginoong dyogi yung babaeng puno ng foundation sa unahan mo.

paglabas mo sa bakuran ng stage,
napangiti ka dahil nagawa mo na naman ang isang bagay na gusto mong gawin.

pumunta kayo ni bespren sa starbucks para pawiin ang pagod.

habang ninanamnam mo ang mamahaling kape,
naisip mong dapat madaling araw pa lang ay pumila ka na.
naisip mo rin na magandang ideya ang dumating ng sobrang late para fresh ka pa kapag tinignan ka ni mr dyogi at ng kanyang mga alagad.

naisip mong pwede ka namang magdala ng damit sa susunod.
naisip mo rin na kung matatanggap ka kaya kung pinuno ba ng foundation ni besfren ang iyong mukha.

naisip mong sa susunod, dapat namili ka ng mga tatabihan mo sa linya.
naisip mong hindi ka dapat tumabi sa mga feeling mo mas guwapo o mas maganda sa'yo.
sa gayon, mas malaki ang pagkakataon mong mapansin sa batch ninyo.

naisip mo rin na ibahagi yung naisip mo sa iba.

naisip mong artista talaga hanap nila.
hindi.
hindi artista. mga mestiso’t mestisa lang.
puro mga kulay bangus ang napasama sa huli ni ginoong dyogi.
walang kamukha ni raquel o franzen.
natawa ka na lang.
naisip mong baka pumapalya na ang star search nila kaya sa mass audition sila bumabawi.

nang maubos mo ang kape, napangiti ka.
naisip mong may 15 years ka pa para sumali.
35 yrs old ang cut-off ng edad, magsawa sila sa’yo!
naisip mong ring sayang lang ang pag-iisp mo kung kukuwestiyunin ba nila ang edad mo.
alam mo namang kaka-bente mo lang.
naisip mo, darating din ang panahon, mapapansin ka nila.