open letter1

The grime that embraced the tiles of the comfort room may have heard your sobs but I can assure you, they did not listen. Why the hell would the sleeping roaches under the toilet tank listen to the echoes of your cries? You may think that the yellow-splashed wall may have deadened the sound of your repressed emotional outburst, but even those walls have had enough drama bounced to them that they cannot absorb anymore angst or cry.

I knew these things for I frequently use the place for more than a year. Though I never dared to seek refuge on that grime-filled room, the miasmic fumes coming from the humid walls were enough reasons for me to tell that much emotion has happened there.

For almost two hours, all I can see from the slits of the door were your hair strands. I kept on telling you to unlock the door and speak to me but you never listened. I wanted to console you with my arms but you chose to be embraced by the humid air of the room. I haven’t thought that the room’s air could give anyone comfort. Although the soporific air of the dawn persistently tried to knock me down, the thought of you being soaked in sweat and tears kept me awake. I certainly cannot bear to hear your faint sobs over the door slits. If only I have the power to unhinge the door, I would take you away from that dreaded room in an instant. But then I should have never distracted you from your moment of solitude. I was so insensitive to have not realized your need for space during that time. Sorry. I honestly do not know what to say or how to say things. I was again intoxicated by my anger over some uncontrollable things.

Well, two rounds from the clock were worth the wait. I listened to your soft heartbeats and felt your faint spirit. The isolation must have taken much of your energy. I just hope that the grime and dirt did not embrace the remaining light of love in you.

I love you.
Let us talk after you recovered form the air of depression.

goin gago

tanggapin kaya ito sa mga tindahan?


log-lost brothers joseph bitangcol and mura*

*********
salamat sa blog ni malaya para sa larawan nina joseph at mura
**************
hindi ko alam kung maiintindihan ko pa ang mundo.

voice authentication request

To Mr. Elmer Rivera
18 July 2006

Mr. Elmer,


The echoes of your voice helped the direction of my sail.

The odyssey of searching for my voice drove me to the sea of solitude.

I should have listened to your warnings about the risks of sailing.

Waves of criticisms and storms of depression hit my ship.

It appeared as if not even its towering mast could withstand the sea’s turbulence.

Just when I thought I was close into drowning with self-pity,

I encountered a familiar monster.

It resembled most of my features but his was more prominent and huge.

The monster opened its mouth and released a deafening cry of my voice that enveloped my whole ship.

Waves and storm soon followed and the sea washed me ashore.

I broke the morning with a cry, but my ears were deaf of my voice.

I need your help, father. Please do tell me if I am triumphant. It is only you who have heard the faintest and the loudest cries of my voice.

I will be more glad if you will push me back to sail again on the open sea to another odyssey.

Sincerely,

Your Son

purgatoryo

nung una hindi ko alam ang gagawin ko, hanggang sa maisip ko ang mga sinasabi nila-

sundan mo ang ilaw!

pucha! paano mo susundan ang ilaw kung wala naman itong itinuturong daan?
wala akong magawa kundi maglakad nang dilat ang mga mata kahit masakit pa ito sa gulpe de gulat na liwanag na bumulaga dito.
kaliwa, kanan, diretso, liko, kaliwa, kaliwa-walang silbi ang mga direksyon dito.
pare-pareho lang kahit saan ako maglakad.
naalala ko ang lagi mong sinasabi sa’kin noon.

minsan, sa dilim mo matatagpuan ang hinahanap mong daan.

tama ka.
wala akong ibang hangad ngayon kundi kadiliman.
pumikit ako, kadiliman sa wakas.
pero nanlaban ang liwanag. pilit nitong nilunod ang kakarampot na dilim sa aking pagkakapikit. hindi ako nagpatalo. hindi ako gumalaw mula sa kinatatayuan ko.
pinilit kong ipunin lahat ng kadilimang pwedeng bumalot sa aking pagkatao.
dahan-dahan, humugot ako ng kadiliman mula sa aking dugo na mabilis dumaloy sa aking ugat sa bawat marahang pagpintig ng aking puso.
sa bawat pintig ng kadiliman papunta sa king utak, nakita ko ang daan.
dahan-dahang hinawi ng kamay ng kadiliman ang nakakabulag na liwanag na bumabalot sa paligid.
sa unang pagkakataon, nakaramdam ako ng init sa aking mga palad.
parang may mainit na kamay ang umakay sa akin patungo sa daang iginuhit sa harapan ko.
nasa’n ka ba kasi? kanina pa kita hinahanap. kamay mo ba ‘tong humihila sakin sa kadiliman? kailan ka pa naging pipi? ang alam ko, hindi kasamang naipit sa truck yung dila mo. pwera na lang kung kumakanta ka bago ka napunta dito sa liwanag. huy! magsalita ka!

(tumugtog nang malakas ang megalomaniac ng bandang incubus)

patuloy akong naglakad sa tila walang katapusang daan ng kadiliman.
inisip kong ikaw ngang umaakay sa akin. nakapagtatakang hindi ako madaling mapagod sa lugar na ito. bagama’t madalas nararamdamn ko sa aking noo ang pag-uunahan ng mga butil ng pawis pababa sa aking pisngi, hindi kailanman nakaramdam ng pananakit ang aking mga hita.
patuloy mo akong hinila sa daang patuloy na hinahawi ng isa mo pang kamay.

(unti-unting tumigil ang megalomaniac)

madaya ka talaga. mahilig kang magsarili. pagkatapos mo akong iwang nag-iisa sa impyernong lupa, hindi mo naman ako kakausapin dito sa teritoryo mo. nasa’n ka ba kasi? hindi pa ba sapat na iniwan ko na ang mga magulang at kaibigan ko para sa’yo?
nasasakyan ko naman lahat ng trip mo diba? yung pag a-eyeliner at eyeshadow mo ng makapal, yung pagsusuot mo ng walang kamatayang itim, yung pagpipilit mong itirik ang buhok mo, yung pagli-lipstick mo ng itim, lahat yun nasakyan ko. diba sabay pa nga tayong nag-aayos dati? madaya ka.
bakit ang aga mong bumitaw?

ano ‘to? bangin. may bangin pala sa dulo ng kadiliman. kakaaliw ka. ano ngayon ang balak mo? itulak ako sa bangin? talaga bang ayaw mo na sa akin noon pa man ha?

lilingon sana ako pabalik pero pinigilan ako ng kamay mo. mabilis nasakop muli ng liwanag ang hinawing daan ng dilim.
nakaramdam ako ng init sa aking mga labi.
inisip kong halik mo yun pero iba.
mapusok kang humalik, hindi marahan.

dahan-dahan akong inakay ng kamay mo sa dulo ng bangin.
ramdam ko ang init sa ilalim ng bangin.
pilit ko itong ninanamnam pero mabilis akong binabalutan ng lamig mula sa aking likuran. mabilis na nagliwanag ang paligid ko kasabay ng unti-unting pagkawala ng bangin sa aking paningin. pumikit akong muli.
pinilit kong labanan ang lamig. sinikap kong ituon ang aking bigat sa sahig na kinatatayuan subalit mabilis akong gumagaan.
binihat ako ng mga kamay mo.
hinagis mo ako sa bangin.

kataka-takang marahan ang aking pagbagsak.
para akong papel na inihagis mo pababa sa gusali.
pumikit akong muli.
nakita kita sa taas.
gago!
huwag mo akong ngitian.
ibang-iba ka na.
wala na ang makapal na eye-shadow at eye-liner.
di na nakatirik ang iyong mga buhok.
wala na ang itim na lipstick.

kumaway ka sa akin.
shet! sino ka?!

biglang bumilis ang pagbagsak ko pababa.
unti-unti kong naramdaman ang pagpapaalam ng lamig sa aking kalamnan.
akala ko wala nang katapusan ang aking pagbagsak.
dumilat ako.
ibinalik mo ako sa impyerno.

*******
ayan, nadugtungan ko na yung kwento ni lojix.

Mekaniks:

1. magsusulat ako ng isang maigsing kwento at may itatag na mga tao.
2. itutuloy nila ang kwento sa kanilang blog nang hindi sinusulat ang naunang kwento.
3. mag-tag ng iba pang bloggers para madugtungan ang kwento.
4. sa mga na-tag, dudugtungan ang kwento base lamang sa sinulat ng nag-tag sa kanila.
5. bawal hanapin at basahin ang mga naunang kwento.

at ngayon, ita-tag ko sina justine, kevin, ken, ron at heneroso.
chill!

democracy

is a peculiar kind of equality that makes equal and unequal equal.

*****
harsh realization: plato was right. the concept of equality is so utopian it blind states and its people of the hope of an ideal democratic society.

sandaling sugat ng singit

sinamahan ko siyang magpa-photocopy, naglakad kami papuntang lb square, kumain sa hot plate, naglakad papuntang carabao park, naglakad papuntang raymundo, naglakad papuntang ilags, naglakad ulit papuntang raymundo, tumambay sa shed sa may up gate, naglakad ulit papuntang ilags-di namn talaga nakakapagod. parang inikot mo lang naman ng ilang beses ang luneta. pero ok lang talaga. sanay ako sa lakaran. sa laki ba naman ng mga hita ko, kaya kong lakarin mula laguna hanggang quezon city kapag tinawag ng pagkakataon.
gusto ko pa sanang maglibot ng mas malayo kasama siya kundi lang umepal yung pananakit ng singit ko.

hindi. hindi hadhad ang problema ko. parang sibuyas na tinalupan tapos kinayod ng pang-gadgad ng keso na pinatakan ng kalamansi at pinainitan ng lighter ang pakiramdam sa singit ko noong gabing iyon.
hindi. hindi mukhang sweet ham ang singit ko, mukhang smoked bacon. ah. hindi. biro lang. basta dinapuan yata ako ng mga fungus sa singit.

inisip ko nga kung sasabihin ko ba sa kanya o hindi, baka kasi masira yung moments namin. kumusta namn ang monthsary ng masakit ang singit?

kahit nasasaktan ako sa bawat hakbang ko noong gabing iyon, ayos lang, ang mahalaga, magkasama kami. inisip ko na lang penitensiya ko yun sa mga pagkakasala ko sa mundo. (naks)

malapit na kami sa dorm nila nang napansin niya ang paika-ika at sakang kong paglakad.
naisip kong magdahilan pero huling huli na ako.
ayoko namang mag-isip pa siya n g kung anu-ano kaya sinabi ko na sa kanya ang masakit sa akin.
tama bang tawanan ako.
wah. kundi ko lang siya gustong makasama, uuwi na ako at bubukaka magdamag para makapagpahinga.

pero dahil mahal ko siya, sige lang.

anu ba naman ang paglalakad at pagkakaroon ng friction sa singit kung maiibsan naman nito ang friction sa relasyon na dulot ng mga di nasasabing mga saloobin.

e ano ngayon kung magmukhang piniritong fiesta ham pa ang singit ko? maghihilom din naman yun. panandalian lang ang sakit ng singit.
********

*mga ka-blog, lahat ng naka-italicized ay mga lugar sa yupielbi

solusyong bigwas

hindi ko na papaabutin ng round 12.
sisiguraduhin kong sa round 1 pa lang, may tama na.
tagos sa laman at buto. lalabas ang bituka, kasabay ng pagsambulat ng utak sa lahat ng butas ng mukha-mata, ilong, tenga, bibig.
papapaliguin ko sila sa kanilang sariling dugo habang nakaharap sa salamin at pinagmamasdan kung paano ko sila binabarubal.

itatapat ko yung megaphone sa kanilang bibig para pumasok yung mga sinasabi ko sa kanilang mga kaluluwa.
barado na ang kanilang mga tenga. barado ng ingay ng dota, barado ng boses ni sam milby, barado ng pag-iisip sa grades, barado ng kani-kanilang mga sariling ingay sa buhay.

marami nga kayang nabingi sa aking tatlong oras na papananawagan sa lobby ng humanities building? may mangilan-ngilang teachers ang nainis, pero wala akong pakialam. mas mahalagang malaman ng nakararami na damay ang lahat sa pagtaas ng tuition mula 225/unit hanggang 1000/unit.

hindi na ‘to basta-basta usapin ng kakayahan ng mga estudyante sa pagbabayad ng matrikula at sa kakulangan ng budget na inilalaan ng pamahalaan para sa mga state universities, kundi usapin na ito ng pagtapak sa karapatang pantao ng mga estudyante.

may ilang bese ko nang naisulat sa blog na ito ang aking mga panawagan at hinaing hinggil sa kalagayan ng edukasyon sa bansa, pero nito ko lang nadama na kailangan may gawin akong aksyon para dito.

walang hiya-hiya. hindi ko inakalang makakapagpalabas ako ng mga estudyante sa kanilang klase at makakapuno ng mahigit walong jeep na nagtungo sa up open university kung saan naganap ang board of regents meeting.

masarap ang pakiramdam ng makapagpagalaw ng maraming mga estudyante para ipaglaban ang kanilang mga karapatan sa edukasyon. nakakawalang pagod makitang ang paghihiyaw mo ng ilang oras sa ilog ng mga labas-pasok na mga estudyante ay magbubunga kahit papaano.

masayang isipin na may mga di na nagdalawang isip pang lumiban sa klase para ipaglaban ang pagtaas ng matrikula, pero iba ang lungkot na dulot ng makakita ng mangilan-ngilang sadyang nagmamaang-maangan sa isyu.

hindi ko alam kung naiingayan lang sila sa akin. hindi ko alam kung nagbibingi-bingihan lang sila, hindi ko alam kung sadyang mayaman lang sila, hindi ko alam kung sadyang mga manhid lang sila, pero alam kong kahit papaano ay naririnig nila ako.

kahit pa tirahin nila ako ng kani-kanilang mga matatalim na tingin na may bahid ng pagkainis at pandidiri, hindi ako titigil hanggang maintindihan nila ang mga sinasabi ko.
nakakayamot at nakakalungkot isipin na hindi pa rin maalis sa isipan ng marami ang stigma na ibinansag ng panahon at pamayanan sa mga raliyista/aktibista.

marami pa ring nag-iisip na di nag-iisp ang mga nagra-rally, na puro ra-ra-ra na lang sila ng ra-ra-ra nang di pinag-iisipan ang mga ginagawa.
kumusta naman ang pag-aaksaya ng oras kung ganun?
marami pa rin ang hindi nakakaisip na ang rally ang huling malakas na puwersa para magpahayag ng mga ipinaglalaban kapag pumalya ang matinong pakikipag-usap.

marami pa rin ang nagsasabi na napapagod na raw sila at nabibingi sa mga nagra-rally, pero ni minsan ay ‘di namn sila nakaranas ng rally.

wala akong pakialam kung labindalawang oras pa akong magsisigaw sa megaphone.
mapasama ko lang yung labindalawang estudyanteng nagbibingi-bingihang nakaupo sa l-bench, solb na ang araw ko.

hindi ba nila naiisip ang kanilang mga magulang?
naknang kupal naman, sadya bang napakayayaman na ng karamihan sa mga estudyante sa up?
1000 pesos na tuition kada unit sa state university! isang kalokohan.

kung tama ngang hindi kikilos ang karamihan sa mga pilipino kapag hindi direktang naaapektuhan o nasasaktan, aba eh gagamit na’ko ng dahas para maparamdam sa mga kapwa ko estudyante na damay kaming lahat sa pagtaas ng matrikula sa kahit anong anggulo mo pa tignan.

bagama’t nagtagumpay ang pagkilos nitong nakaraan, (hindi naaprubahan ang pagtaas ng tuition) ang katotohanang hatid ng maraming mas may pakialam pa sa dota at sa kanilang mga pansariling mga interes ay sadyang nakakabahala.

hindi ko alam kung paano ko mapaparamdam sa mga kapwa ko mag-aaral at sa mga kapwa mamamayan na lahat tayo ay damay sa anumang pangyayari sa ating bansa.

baka si manny may magawa pa.

kung ang bawat bigwas ba ni manny ay magsisilbing mga suntok sa kamalayan ng karamihan sa atin, magiging isang napakalaking tagumpay yun para sa kanya.
******
gusto ko lang idagag, mahalagang mga bagay na dapat nating tandaan na itinuturo sa lts(literacy training service):
1. all things have basis
2. all things are interrelated
3. all things change